سراپا غمم در عزاي رضا(ع)
به نالم چو ني با نواي رضا(ع)
من آن زائر مبتلاي توام
غريب خراسان گداي توام
تويي معدن حلم و مهر و وفا
عطاي تو شرمنده کرده مرا
به هردم بخوانم تو را يا رضا(ع)
همه هستي من به راهت فدا
تو هستي فقط يار و غمخوار من
گشودي گره ها تو از کار من
طبيب همه دردمندان تويي
به اجساد بي جان ما جان تويي
رضا جان حريم تو دارالشفاست
نگاهم کن آقا نگاهت دواست
تويي پاره ي پيکر مصطفي(ص)
رضايي و نور دل مرتضي(ع)
شده مرغ دل ساکن کوي تو
نشسته به عشقت لب جوي تو
بسوزد ز داغ تو قلب بشر
زند دست ماتم ز داغت به سر
جواد(ع) تو آزرده حال از غمت
بنالد چو ني در غم و ماتمت
دل ما شده غرق اندوه و غم
ز اشک بصر ديده ها همچو يم
تو مي سوزي از آتش زهر کين
ز درد و غمت شيعيان دلغمين
به عرش خدا جبرئيل امين
ز داغت به زانو نهاده جبين
تويي حجت کبريا يا رضا(ع)
غمين در عزايت زمين و سما
شده چشمها در غمت رود خون
به دلها شده غم روي غم فزون
تويي حافظ ملک ايمان و دين
ز داغت غمين جمله ي مومنين
چو آتش بيافتاد در باغ تو
دل مومنان سوخت از داغ تو
در آن حجره مي سوخت پا تا سرت
به حنت عزادار تو مادرت
زد آتش به جان تو زهر ستم
دل از داغ تو گشته لبريز غم
تو مي سوختي چون ز زهر جفا
شد عالم به يکباره ماتمسرا
ز داغ تو خون ديده ي مردم است
عزادار تو خواهرت در قم است
سعادت بدون تو راهش گم است
دو چشمم سوي قبله هفتم است
تو هستي امام و تويي مقتدا
و اوراد تسبيح ما يا رضا(ع)