تا هفت شهر عشق …

باده نوشاني    که    درس  عشـــق   از بــر مي کنند
خون    رز     را     از  دل   مينا    به ساغر مي کنند

در    هلال   جام    ريزد    چون   که   ساقي   آفتاب
مه  جبينان   چهره    از    شبنم   پـــر اختر مي کنند

با     دلم   حقّ  نمک     دارند     بس   شيرين لبان
تازه ام     زخم    دل     از     قند  مکرّر    مي کنند

آبروي    فقر    را    نازم    که   از  اکسير   عشق
بر    در او    خاکساران   چهره   را   زر  مي کنند

تا    مگر  سيرنگ    قاف  عشق  را بينند   خواب
نازداران    بستر      از     بال  کبوتر     مي کنند

گردباد  است   اين  به صحرا   يا   تن  گلچهرگان
يا  ز   حسرت  عشقبازان  خاک  بر  سر مي کنند

آشيان  بوم  ديدند     اين    کهن    ويرانه     را
بلبلان    قدس     سير    باغ      ديگر   مي کنند

از جنون تا  هفت شهرعشق  گامي  بيش  نيست
دست   دل همراه    آناني   که    باور    مي کنند.