گاه مولانا گه يوسف گه عيسي بينمت
گاه عاشق تر ز مجنون و ز ليلا بينمت
گاه چون آهوي مستِ رو به صحرا بينمت
گاه ترا چون موج هاي سبزِ دريا بينمت
گاه پنهاني و گاهي هم هويدا بينمت
______________
______________
برده اي ميراث حسنِ خويش را از مصطفا
پيش چشم من نمايان هستي چون شير خدا
ميکنم گاهي گمان باشي ز جمعِ اوليا
بهرِ درمانِ هزاران درد من باشي شِفا
يک سر و گردن ز جمع خلق بالا بينمت
______________
تا تلاوت ميکني اشعارِ نابِ خويش را
بر گلوي خلق مي ريزي شرابِ خويش را
مي رساني بر دماغِ ما گلابِ خويش را
با تبسم ميکني معنا کتابِ خويش را
مرشد دارالادب پيوسته مولا بينمت
______________
عسکرِ سر در کفي از درگه بيرونت منم
عاشقِ آشفته اي افتاده در خونت منم
از بري درمانِ زخمِ کهنه رادونت منم
هرچه خواهي ميکن کن باز مديونت منم
کي شود در خلوتِ تنهايي تنها بينمت
______________
از حوالي يي قدوم سبز ميگردد چمن
خنده ات جان ميفروشد بر لبان ياسمن
داغ دوري و فراق و غصه را هرگز مزن
کاش دستارِ سرت گردد براي من کفن
تا قيامت در برم باشي و يکتا بينمت
______________
تا مرا ديدي در اين ماتم سرا بشناختي
با نگاهي گرم احساس مرا بگداختي
شعله اي عشق زليخا در دلم پرداختي
پرده در چشمان يعقوبِ خودت انداختي
ماه کنعاني به مصر عشق رعنا بينمت
______________
قلب محمود از جمالت تازه و روشن شود
نقش پايت هر کجا باشد به ما ميهن شود
از کراماتت بيابان سبزه و گلشن شود
شعر هاي نغز در گنجينه ها معدن شود
محشر دلدادگان عاري ز غمها بينمت
_______________
چهارشنبه 21 عقرب 1399 خورشيدي
که برابر ميشود به 11 نوامبر 2020 ترسايي
سرودم
احمد محمود امپراطور